Geschreven door Debby Lost.
Dit is niet haar eigen verhaal, maar een verhaal dat ontstond nadat de schrijfster geïnspireerd raakte door de verhalen van anderen. Een fictief verhaal over iemand die leeft met schulden.
Afgelopen nacht werd ik wakker van een mug….
En toen kon ik niet meer slapen vanwege een olifant.
Ik heb zorgen. Ik heb stress. Ik heb schulden.
Ik vind het moeilijk om te vertellen, maar ik vertel het nu toch.
Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.
In de hoop dat u het systeem verandert, in de hoop dat u mij helpt…
Ik heb het al verteld. Ik heb het steeds opnieuw verteld.
Ik heb het verteld in het buurthuis (twee wijken verderop, want ik wil niet dat ze in de buurt weten dat ik m’n geldzaken niet op orde heb). Ik heb het verteld op de school van m’n kinderen. Ik schaamde me kapot, maar mijn dochtertje kan dit jaar niet mee met het schoolreisje naar de Efteling.
Ik heb het verteld bij de voetbalclub van m’n zoontje, waar hij vanaf moet.
Ze willen me wel helpen met de contributie, maar wat dacht je van voetbalschoenen, sokken en scheenbeschermers? Benzinegeld om die kids naar uitwedstrijden te rijden? Snacks uit de voetbalkantine? Voetbalkamp?
Ik heb het verteld bij de gemeente. In zo’n halfopen glazen hok, want de gemeente wil “transparant zijn”. Nou, ik niet, als ik over mijn privézaken vertel. Die ambtenaar had het over “eigen verantwoordelijkheid”, “zelfredzaamheid” en “participeren in de doe-democratie”. De doe-democratie? Doe het lekker zelf zeker! Ze gaan nu vast ook bezuinigen op armoede…. Ik zeg: Mensen met schulden alles zelf laten oplossen, dat is net als memory spelen met demente bejaarden.
Ik heb het verteld bij de belastingdienst. “Leuker kunnen we het niet maken”, zeggen ze. Maar ik zeg: “De Belastingdienst? Geef nooit op!” Ik bel de bereikbaarheidsdienst, krijg ik het antwoordapparaat: “We zijn nu even niet bereikbaar.”
Steeds opnieuw hetzelfde verhaal. Man, ik heb zoveel kastjes en muren gezien, ik zou m’n eigen Ikea kunnen beginnen!
Steeds weer formulieren invullen met steeds weer dezelfde informatie. Dat ambtenaren letters vreten, oké, maar van een simpel iemand als ik verwachten ze ook dat ik alles begrijp en foutloos invul. Want anders is het helaas pindakaas. Dan kom ik onderop de stapel en moet ik alles weer opnieuw invullen. Ik ben grootgebracht op straat, niet gesocialiseerd door de staat. Ik ben geen schrijver. Ik ben een prater. Daarom vertel ik mijn verhaal.
En vraag u:
Help me!
Maak het moeilijker om schulden te maken.
Maak het makkelijker om er weer uit te komen.
Help me!
Laat mensen zoals ik niet verzuipen door al die professionals, loketten, formulieren, ..
Help me!
Geef me één vaste contactpersoon aan wie ik mijn verhaal kan vertellen, die ik kan vertrouwen, die samen met mij orde in de financiële chaos schept!
…En nou hoor ik u denken: “Eigen schuld, dikke bult!”
Ik heb fouten gemaakt, maar ik had niet door dat ik langzaam in drijfzand wegzakte.
Is alles dan mijn schuld?
Ik heb geld van toeslagen gebruikt om kerstcadeautjes voor m’n kinderen te kopen. Alleen moest ik drie jaar later die toeslagen –maal drie- terugbetalen, omdat ik er door een “misrekening” toch geen recht op bleek te hebben…
Ik heb bij de Wehkamp op afbetaling een elektrische kachel gekocht, toen het zo koud was. Toen het regenwater door het lekke dak van mijn huurwoning langs het K3-behang in de kamer van mijn dochter liep. De rekening van de kachel kwam later. Die was ik door de stress vergeten te betalen. Door alle incassokosten is die kachel nu goud waard. Als de deurwaarder nou maar niet straks ook nog die kachel meeneemt…
Ik heb schulden.
Is het mijn schuld dat mijn dochter zich niet onder de stoelen van de bus kan verstoppen, als die terugkomt uit de Efteling?
Is het mijn schuld dat mijn zoontje niet meer mag dromen dat hij Cristiano Ronaldo kan worden, later, als hij groot is?
Is het mijn schuld dat we aan het einde van de maand vaak niks anders eten dan diepvriespatat omdat ik het vertik om naar de voedselbank te gaan?
Is het mijn schuld dat mijn huurhuis tocht en lekt, dat de schimmel op de muren staat en dat mijn energierekening elke maand weer torenhoog is?
Help me! Ik ga langzaam kopje onder, trek me uit dit drijfzand! Verander het systeem!
Of moet ik soms eerst op straat staan met m’n kinderen, met een alleen nog een plastic tasje met een onderbroek en een tandenborstel?
Weet je? Als ik dood ben dan laat ik me wel cremeren, dan heb ik het tenminste ook eens een keertje lekker warm… En dan ben ik eindelijk schuldenvrij.